Berichtje van een tevreden blog lezer(es).

Laatst kreeg ik deze warme reactie van iemand op mijn blog. Helaas was mijn antwoord op haar berichtje zo lang dat ik het niet gepost kreeg. Daarom zet ik haar berichtje, en mijn reactie daarop hier neer, onder de categorie ‘Moederopvang’.

Beste Marion,

Bedankt voor jouw blog. Ik ben er stil van. Wij hebben zelf een zoontje van bijna 4 die precies is zoals jij jouw zoon omschrijft. Ik ben ook daarom gestopt met werken en heb me volledig op het gezin gestort. Hij dreef me tot waanzin.  Het is haast beangstigend hoezeer ik mijzelf in jouw verhaal herken. Ondertussen zijn we erachter dat hij lactose intolerant is en dat verandert al heel erg zijn gedrag, ook de manier waarop wij met hem omgaan. Door onze zoektocht naar goede voeding kwamen we op jouw blog terecht. We steken er heel veel van op en zijn al een paar dagen op de goede weg met gezond eten.

Ik las dat je het vanaf nu rustiger aan gaat doen en er even tussenuit gaat naar Zeeland. Heel veel plezier, wij hebben daar 2 weken terug onze vakantie gevierd.

Ik wilde graag een berichtje achterlaten om je te laten weten hoe je ons nu al hebt geholpen.

Lieve groet, Femke.

Beste Femke,

Bedankt voor jouw hartelijke reactie. Het doet me heel goed om te lezen dat je nu al zoveel steun ondervindt van mijn blog. Tenslotte doe ik het daar ook voor.

Allereerst wil ik je zeggen dat ik diep respect voel voor het feit dat jij jouw kindje (gezin) op de eerste plaats zet. Ik weet, daar is moed voor nodig.

Wanneer je als moeder aanvoelt dat je kind niet gebaat is bij alle hectiek, die nou eenmaal bij het ‘moderne’ (werkende) leven komt kijken, dan is de keuze om te stoppen met werken (als je een keuze hebt) snel gemaakt, toch? Tenminste, dat dacht je.

Helaas weet ik uit eigen ervaring dat je bij de keuze om te stoppen met werken (nog steeds) op veel weerstand stuit vanuit de maatschappij en/of je directe omgeving.

Het is voor een moeder van een kind, dat haar herhaaldelijk het bloed onder haar nagels uithaalt, en haar tot waanzin drijft heel belangrijk dat ze gedurende de dag rustpunten voor zichzelf kan inbouwen.

Die ruimte voor zichzelf heeft ze hard nodig om te kunnen bijtanken. Een moeilijk opvoedbaar kind doet namelijk emotioneel gezien, een enorm beroep op de energie-huishouding van de moeder. Zo’n kind vreet energie.

Als ze niet de tijd neemt om (tussen de driftbuien door) opnieuw op te laden bestaat een grote kans dat ze het niet ‘trekt’. Het lichaam ervaart dan zoveel stress dat de bijnieren, op zijn zachtst gezegd, verzwakt raken.

Juist door te zorgen voor balans in haar leven, zoals rust en regelmaat inbouwen voor het kindje maar ook voor zichzelf, houdt ze het langer vol. Alleen een moeder van een moeilijk opvoedbaar kind weet waar ik over praat 😉

Femke, het doet me goed om te zien dat je het allerbeste wilt voor je kind, door hem onder andere gezonde voeding te geven. Blijer kun je mij in ieder geval niet maken 🙂

Je zult er absoluut geen spijt van krijgen. Gezonde voeding heeft zoveel positieve veranderingen bewerkstelligt inzake het gedrag van mijn zoon. Zeer zeker nu we à la Weston Price eten 😉 Hij heeft meer innerlijke rust, hij heeft geen last meer van een schommelende bloedsuikerspiegel (mood-swings), zijn allergieën zijn weg en hij kan zijn woede beheersen. Dat geldt trouwens niet alleen voor hem 😉

Ik kan mij heel goed in jouw situatie verplaatsen, in ieder geval in jouw emoties als je schrijft: ‘hij dreef me tot waanzin’. Er heerst nog steeds een groot taboe op het uiten van dit soort emoties. Als je als moeder zulke dingen zegt, wil dat toch niet zeggen dat je niet van je kindje houdt? Het geeft volgens mij wel duidelijk aan dat het hebben van zo’n kindje heel veel van de moeder ( in dit geval jij) vraagt.

Moeten we het allemaal maar in ons eentje ‘opsoppen’ dan? Als het aan mij ligt niet. Voor mij mag iedereen die het moeilijk heeft met het opvoeden van een kind met een moeilijke gebruiksaanwijzing, op mijn blog komen ‘klagen’. Daar is de ‘Moederopvang’ voor. Ik verwacht eigenlijk niet dat het gebeurd want we houden het liever ‘leuk’. Daarom is Facebook zo’n groot succes. Een plek waar je kan laten zien waar je op dit moment mee bezig bent.

Daar ga je niet opzetten: ik ben bijna zover dat ik mijn kind kan wurgen.

Ik weet dat het heel moeilijk is om dit soort emoties te delen want je wordt al snel betitelt als een ‘ontaarde’ moeder.

Het zou fijn zijn als ‘Onder Moeders Vleugels’ een veilige ontmoetingsplek zou kunnen worden voor moeders zoals jij en ik die met dezelfde dilemma’s zitten zoals:

Ik draai door als ik dit nog een dag langer moet volhouden.

Moet ik hulp gaan zoeken voor mij en mijn kind?

Moet ik voor mijn kind kiezen of voor mezelf?

Zal ik stoppen met werken?

Mag ik mijzelf en mijn kind wel op de eerste plaats zetten?

Moet ik mijn hart hierin volgen of mijn verstand?

Er zijn waarschijnlijk zat moeders met moeilijk opvoedbare kinderen, waarbij het allemaal van een leien dakje gaat en die daarnaast ook nog (fulltime) werken. Hartstikke goed, super zelfs. Ook zij zijn van harte welkom om mijn blog. Het kan heel waardevol zijn, misschien weten zij iets wat wij niet weten, of hebben ze de gouden tip.

Volgens mij is het in ieder geval hard nodig, dat de maatschappij gaat inzien dat het onhandelbare gedrag van kinderen niet altijd de schuld is van het kind of van een slechte opvoeding. Maar  wel dat voeding hierin een heeeeele grote rol speelt.

Gelukkig ben jij Femke, al op de goede (gezonde) weg, en wie weet als één schaap over de dam is…….?

Ik wens jou in ieder geval heel veel kracht, wijsheid, gezond verstand en enorm veel liefde toe bij de opvoeding van dit kindje, die waanzinnig veel van jou houdt en jij van hem, dat is mij in ieder geval wel duidelijk.

Lieve groet terug, Marion.